İçim acıyor yokluğunda, ama en çok annemin içinin nasıl acıdığını gördüğümde benim acılarım azmış diyorum onunkinin yanında...Senin yokluğun, onun yalnızlığı,sensiz geçen bunca yılın birikimi...Varlığında eksik kalan verilemeyen sevgiler yokluğunda pişmanlıklara dönüştü, keşkeler kaldı geriye...Keşke hiç üzüntüler olmasaydı,keşke sen yanımızda olsaydın...Annemin kanadı kırıldı, eksik kaldı, sensiz kaldı, evdeki sesi, nefesi, hayattaki amacını, yitirmişti..Çok ağladı, çok haykırdı, o haykırmalar ki seni geri getirsin istedi... Nafile haykırışlardı bunlar...Aradan 9 yıl geçti o günden bu güne özlemler hiç değişmedi annem hala yatagın kendı tarafında yatar, hala aynı titizlikle yastığını koyar, hala her gördüğü yüzde senin simanı arar, pişirdiği yemekte,oturduğun koltukta hep seni arar, sanki sen hep oradaymışsın gibi seni hayal eder...
Babam ; Seni en son hastanede veda ettiğim günkü halinle hatırlıyorum, zorlada olsa el sallayabilmiştin bana, o an dönüp bakmak gelmişti içimden sanki son vedan olduğunu düşünmemi ister gibiydi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder