Yıllar önce annemi üzdügüm bir gün bana en kötü tememnnisiydi ''BİR GÜN ANNE OLUNCA BENİ ANLARSIN ''... Boyumca kızım olunca anladım aslında ne demek istediğini... Okuldan umursadan geç dönmelerimde düşünmezdim endişe içinde beni pencerede beklediğini ta ki aynısını ben kızım için yapana kadar...Onun bana güvenmediğinden değildi benimde kızıma güvenemediğimden olmadığı gibi...Dışarıdaki tehlikelerdendi bütün korkusu, endişesi...Şimdi bile hala aynı duygularla kucaklar beni,hastalansam aramasam geç kalsam habersiz bıraksam uykuları kaçar uyuyamaz,hemen yanımda olmak ister,endişelenir üzülür... Bir de panik halleri vardır kendince beni tebessüme boğan,elim ayağım karıştı titredim der... O halleriyle öylesine sevimli öylesine sevecen ana kucağıdır ki hiç uzaklaşmak istemeyeceğim...
Onun gözünde ben hep soruların ve sorunların cevabı konumundayım. Her ne aklına gelirse o sorunun cevabını benden bekler, her ne sorun varsa çözebilecek yegane insan benim onun gözünde...Evimin erkeği der kimi zaman bana, erkek evlat yerine koyarda korur kollar diye düşünür. Namaz kılarken birden aklına gelir unuttuğu bir şey aklıma geldi der ve anlatır neyse o an aklından geçen... Yılların beyazlattığı pamuk saçları, hayatı anlatan kırışık elleri, sıcacık sevgi dolu yüreği, lezzetli yemekleri, evimizi,ailemizi ayakta tutan o aziz insan ANNEM işte...
Onu ne kadar cok belli edemesemde çok ama çok seviyorum, iyiki varsın ve iyiki yanımdasın, beni hiç sensiz bırakma annem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder