Gerçi zamanla geçer deseler bile…
Ne denli alışabilirim ki ayrılığa...
Ne denli yaşayabilirim sensizliği…
Senle kurulu dünyamı nasıl yıkabilirim…
Her şey anlamsız geliyor artık….
Sevgili ölüyorum…
Hazır değilim üstelik…
Zemheri bir ormanda kaybolmak gibi….
Neden korktuğumu bile bilmiyorum üstelik….
Soluksuzca….
Durmaksızın…
Aynı doğrultuda….
Bu yalnız gecelerde…
Hep aynı boşluğa çıkıyorum….
Ve hep ağlıyorum sonunda….
Biliyor musun artık dua etmiyorum…
Beddua da…..
Tanrıya olan inancım azalıyor her geçen gün…..
Hani yanıma gelip saçlarıma dokunduğun gün….
Gözlerime bakarak çok tatlı göründüğümü söylediğin…
Sana bir şeyler söylemek için çırpındığım….
Kendimi paraladığım ama sadece…
İçimde fısıldadığım o gün…
Sana inanmıştım….
Ama bana yalan söyledin….
Şimdi bana sadece acıdığını düşünerek…
Geçen o günlerin…
Acısı daha derin…
Artık benim için….
Düşünüyorum….
Her şey karmakarışık….
Hiç bir şeye, hiçbir anlam yükleyemiyorum….
Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu seçemiyorum…..
Ama bir tek şeyi biliyorum...
Sevgimin hala içimde olduğunu…
Her şeye rağmen…
Nedensizce seni sevdiğimi…
Yüreğim senin ellerinde…
Ya tutup hayata bağlayacak…
Ya da savurup atacaksın…
Acı…
Gerçeği…
Hislerimi…
Düşüncelerini…
Bildiğim için…
Hiç hazır değilim…
Sensiz kalmaya….
Seni doya doya…
İçime çekmeden…
Yaşamaya…
Üstelik…
Bu…
Ölümden beter…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder