Zuzumu anlatmaya nereden başlasam...
Hayattaki en değerli varlığımı binlerce güzel kelimeyi bir araya getirsem bile yetmez ifade etmeye... Ama zuzum benim için çok çok özeldir, her şeyiyle, naif, duygusal, düşünceli, başarılı, sevgi ve saygı dolu. Bir anne evladından başka ne bekleyebilirki. Hani derler ya kızımdır demiyorum ama O bambaşka...İnce duyguludur zuzum,ben üzüleceğim diye üzüntülerini paylaşmaktan korkar, ben üzülürüm diye hastalandığından bana bahsetmez, aklım onda kalacak diye derslerinin yoğunluğundan bahsetmez... Doğduğu ilk günden beri, hayatımda varlığı tutunacak dalım, elim,kolum, ayağım...Birlikte büyüdük aslında, hayatın acısını tatlısını beraber yaşadık, kimi zaman oyun oynadık kimi zaman mücadele ettik. O yüzden birbirimizi çok iyi anlıyor, üzmekten üzülmekten korkuyoruz yeterince üzüldük geçmişte diye...
Anne - kız ilişkisindende öteydi bizimki,etle tırnak gibi, özveri vardı haddinden fazla, ondan uzakta olduğum zamanlarda bensizliği kendi içinde yaşadı çevresindekilere hissettirmeden, yalnız kaldı, ana kucagına hasret olduğu zamanlarda mektuplar yazdı satır satır, özlem dolu...Gelen her mektup yavrum kokardı, hasret kokardı buram buram. O günlerdi bizi birbirimize bu kadar bağlayan, o günlerdi sevgimizi bu kadar yoğunlaştıran, o günlerdi beni ayakta tutan en zor anlarda bile..
Sen benim hayatımda varolma nedenimsin ZUZUM, iyiki varsın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder